«گروه بیست» آخرین نشست خود را در «بریسبن» استرالیا با دستورکارهای مهم و حواشی ای به همان اندازه بااهمیت آغاز کرد و این اجلاس دو روزه را با بیانیه ای بلندپروازانه که 800 اقدام مشترک را در بر دارد به پایان برد. اقدامات مشترک این 20 کشور صنعتی و در حال توسعه بنا است نه تنها رشد اقتصاد کشورهای عضو و در نتیجه اقتصاد جهان را افزایش دهد، بلکه بر آن است تا با تغییرات آب و هوایی، شکاف جنسیتی در بازار کار، فرار مالیاتی شرکت های بزرگ و چندین مساله حیاتی دیگر مقابله کند.

در اواخر هزاره پیشین میلادی کشورهای صنعتی عمده جهان تصمیم گرفتند تا با افزودن کشورهای در حال توسعه به حوزه تصمیم گیری های جهانی هم آنها را راضی تر کنند و هم خود از مزایای همکاری با آنان بهره ببرند. این گونه بود که گروهی اقتصادی شکل گرفت که دو سوم جمعیت جهان و 85 درصد اقتصاد جهان را از آن خود کرد. اما اهمیت این گروه با گرفتار شدن جهان در بحران مالی تشدید شد، چراکه بحران همه گیر سال 2008 همگان را متقاعد کرد که اقتصاد سالم جهانی نیاز به پرستاری همه سویه دارد. با این همه حتی چنین گروه بزرگ و قدرتمندی هم از درمان اقتصاد بیمار جهان ناتوان مانده است.

در میان تمام این اقتصادها شاید تنها ایالات متحده است که رشدهایی خوب را رقم می زند تا کل اقتصاد جهان نگران ماه ها و سال های آینده باشد. این نشست همزمان با ادامه بحران اقتصادی در اروپا آغاز شد و تنها اندکی پس از پایان آن ژاپن رسما وارد رکود شد. رشد چین هم گرچه قابل توجه مانده، اما با اوج خود فاصله گرفته است. گویی این نگرانی های اقتصادی کافی نیستند، حالاجدال مسکو با غرب و ناآرامی های کم سابقه خاورمیانه هم به این معادله افزوده شده اند. ترک زودهنگام استرالیا توسط ولادیمر پوتین تنها نمادی از تنش هایی است که می تواند اقتصاد جهان را هم درگیر کند. آیا گروه بیست در چنین جوی می تواند به اهداف بلندپروازانه خود برسد؟