تا یک دهه پیش از این، از آسمان به زمین می بارید. حسی حقیقی، و درست، که پرشور هم بود. ولی یه اما داشت: کتمان می شد. نه به راحتی، که به سختی. اما شد. فوتبال و طرفداری از تیم محبوب در بطن خانواده بود و مثل ژن از پدر به فرزندان منتقل می شد. و داربی که نه یک مسابقه فوتبال که چیزی ورای زندگی بود. نگاه رسمی اما، مثلا تلویزیون یا از کنار داربی با چشم های بسته به آرامی می گذشت، یا اگر چیزی می دید با قلب آنچه در جریان بود، بی صدا طوری که کسی متوجه نشود، گزارش های پاستوریزه و سفارشی پخش می کرد. تلویزیون سفارش می کرد، یعنی بیشتر تاکید می کرد که اتفاق مهمی در راه نیست. شهر در امن و امان است. و یک سکانس شاه