کافی است از محل مذاکره دل بکنیم، چندقدم آن سوتر خیابانی است به پاییز نشسته که می توان به آرامی در آن قدم زد. فارغ از دغدغه نفسگیر توافق یا عدم توافق هسته ای. آن سوتر؛ پارکی هست که هر شب میهمانان شیک پوش، شنونده ارکسترهایش هستند. برخی عابران حتی می پرسند این همه دوربین منتظر شکار چه لحظه ای هستند؟ اما نمی توان از مقابل هتلی که این روزها مهم ترین مذاکرات یک دهه اخیر در آن انجام می شود، دل کند. حتی از خیمه سفید خبرنگاران با نور کمش و از اینترنتی که گاه قطع می شود و دیوارهای سفیدی که هیچ روزنی به بیرون ندارند، نمی توان دور شد. هربار ورودوخروج خبرنگاران مستلزم گذشتن از دستگاه «چک» و گذاشتن وسایل و پالتو و بارانی در دستگاه است. اما همه در رفت وآمدند و منتظر، منتظر یک نشانه، نشانه ای مبنی بر یک حرکت، حال؛ دود سفید یا خاکستری. اما کمتر کسی است که منتظر خبر شکست باشد.