بحث من در اینجا درباره جایگاه «دیگری» در فلسفه اخلاق است. فلسفه اخلاق در آکادمی های فلسفه ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته. اگر فلسفه و حکمت با مسایل و مشکلات درون زندگی مرتبط نباشد و با آنها آغاز نشود و در پایان مجددا به آنها بازنگردد، خواهد مرد.

به لحاظ تاریخی، حکمت را می توان به سه بخش تقسیم کرد: نخست، حکمت نظری که برترین دانش ها دانسته می شد؛ چرا که غایت آن درون خودش است و در آن نظر برای نظر دنبال می شود. دوم، حکمت عملی است که به افعال ما بازمی گردد و به سه بخش تقسیم می شود: اخلاق که به حوزه فرد مربوط است، تدبیر منزل که مربوط به خانواده هاست و سیاست که به دولتشهر مربوط است و سوم، دانش صناعی است که به فعلی نظر دارد که تولیدی را به همراه دارد. طبیعتا از میان این شاخه ها، آن شاخه ای که بیشترین نسبت را با «دیگری» دارد، حکمت عملی و به صورت خاص اخلاق است.