اعتماد| احمد عزیزی شاعر پانزدهم اسفندماه 1386 به دلیل آسیب مغزی ناشی از فشار خون بالابه کما رفت اما هنوز هوشیاری اش را به دست نیاورده است و از هفت سال پیش تاکنون روی تخت بیمارستانی در کرمانشاه است. این شاعر چهارم دی ماه 1337 در شهرستان سرپل ذهاب واقع در استان کرمانشاه به دنیا آمد.

پیش از اینکه به مدرسه برود، خواندن و نوشتن را فراگرفت. سال های قبل انقلاب روزگاری را در تهران بود همراه دیگر نیرو های انقلابی در تظاهرات های علیه رژیم سلطنتی شرکت می کرد. در سال های جنگ نیز در مسیر تهران و شهرش در رفت و آمد بود سروده های متعددی را درباره دفاع مقدس در قالب های کلاسیک شعر فارسی خلق کرد. از وی به عنوان مبدع نوعی خاص از مثنوی سرایی در ادبیات معاصر فارسی یاد می شود. در سال های دهه 60 چندی در روزنامه جمهوری اسلامی به کار روزنامه نگاری مشغول شد، در بخش فرهنگی این روزنامه قلم می زد. وی سرودن شعر را از سال های جوانی قبل انقلاب آغاز کرد و برخی آثارش در مجله های آن دوران منتشر می شد. زینب عزیزی خواهر این شاعر ادبیات انقلاب اخیرا به ایسنا درباره حال برادرش گفته است: «حال عمومی برادرم خوب است و علایم حیاتی و سطح هوشیاری مناسبی دارد. با مراقبت هایی که از او می شود به زخم بستر هم دچار نشده است. زمانی که احمد به کما رفت چندماهی نیازمند تنفس مصنوعی و کمکی بود اما هم اکنون دیگر نیازی به تنفس مصنوعی ندارد. پزشکان گفته اند تا زمانی که سطح هوشیاری او مانند انسان های عادی و نرمال نشود امکان عمل کردن وی برای حل مشکل تنگی تراشه وجود ندارد، به علاوه ممکن است او هر لحظه مجددا نیازمند تنفس مصنوعی شود.» از وی کتاب های «کفش های مکاشفه»، «شرجی آواز»، «خواب نامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رویا»، «ملکوت تکلم»، «سیل گل سرخ» منتشر شده است. همچنین چندی پیش خانواده وی بخشی از سروده های منتشر نشده این شاعر را یافتند و آن را در قالب کتاب «شون میلکان» به دست چاپ سپردند.