«مسخره است». در «چاه به چاه» راوی، هم سلولی ای دارد که همواره می گوید: «مسخره است». «مسخره است». گویی او در چیزها چیزی را می بیند که مدام تکرار می شوند و از دیدگاهش این تکرار است که «مسخره است». اما این گفته، خود این پاره گفته «مسخره است» چیزی است که همواره تکرار می شود. آیا ممکن است رضا براهنی تکرار را بدل به ویژگی ای «ریتوریک» در قصه گویی اش کرده باشد؟ تکرار پاره ای از «پاره گفته ها» را. «مسخره است» چه پیوندی با «اره را بیار بالا»، «غیرمحاله»، همچنین «فوت فوت کردن استاد علی اکبر خان» در زمان حرف زدن و «دف دف» و «دفیدن» دف، در شعر «دف» در «خطاب به پروانه ها» دارد؟ در رمان «آواز کشتگان»، استاد