(بدان ای سالک راه خدا!) در مصباح الشریعه در تعریف عارف آمده است: آن کس که معرفت خدای تعالی نصیبش شده باشد، تنش با خلق است ولی دلش با خداست، آن چنان که اگر یک چشم به هم زدن، دلش خدای را از یاد ببرد. از شوق خدا می میرد و عارف، امین امانت های الهی است و گنجینه اسرار اوست. کان نور او و دلیل رحمت اوست برخلقش، و حامل علوم خداوندی و میزان فضل و عدل الهی است. عارف از خلق و مراد (و مقاصد و مطلوب های دنیوی) و دنیا بی نیاز است و جز خدای تعالی همدمی ندارد و هیچ گفتار و اشاره و نفسی ندارد، مگر آن که به وسیله خدا و برای خدا و از جانب خدا و با خدا می باشد، پس عارف در چمن زارها و گلزارهای قدس خداوندی در رفت و آمد و از الطاف فضل او خوشه چین است، و برای وصول به مقام شامخ انسانیت، اصل و پایه معرفت است و ایمان فرع اوست. 1