پیامبر گرامی اسلام از همان عنفوان جوانی یعنی قبل از مبعوث شدن به پیامبری و حتی تا زمان بعثت درباره جامعه و آداب و رسوم قبیله خویش می اندیشید و نسبت به اعتقادات قوم خویش نظری انتقادی داشت. در نظر ایشان بسیاری از اعمال قوم مصداقی از جهالت بود. من باب مثال رجال قریش همواره بر سر منافع مذهبی با دیگر قبایل در حال جنگ بودند.

زیرا برخورداری از منافع مذهبی در حکم تفاخر و مباهات عشایری محسوب می شد. همچنین آنها به شرب خمر و رقص مبادرت داشتند و دخترانشان را زنده به گور می کردند. تمامی این اعمال نزد آن حضرت نکوهیده و ناخوشایند بود. (ناس، 1379، 714 و 715) به طوری که این مهم حتی در سوره مائده نیز آورده شده است. «همانا شیطان می خواهد با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و از نماز باز دارد پس آیا شما دست برمی دارید.» (سوره: 5، آیه: 91)