شاید هنگامی که نوجوانی بیش نبودم روی یکی از جزوه های کاهی (نمی دونم چی) که تصنیف های روز را چاپ کرده بود و می فروخت یا نه شاید در رادیویی که آن سال ها تنها مونس و همدم مردم شهرستان بود و روزهای جمعه اش از کثرت شنونده رقیب نداشت یا نه خدایا شاید در آینه خطی میراث مادربزرگم که در هال خانه ما به دیوار تکیه داده شده بود... چرا چرا یادم آمد.

زمانی هنگام داستان ظهر جمعه رادیو بود، نه خدایا در زخمه های پنهان در تار پنهان از چشم غیر در سه راهی سیاهرود و نقله بر و سیاهرود هنگامی که پدربزرگ به من می گفت: آخی پسر!یه پنجه بزن ما سر حال بیایم بعد از کار در گوشه تاریکی از مغازه که میان ماندن و رفتن و در رفتن بود کنار کیسه عدس ایستاده بود و مرا می پایید.