علی لاریجانی کم کم مکانیزم تشکیل حزب را انتخاب می کند. به نظر می رسد او مانند دیگر مهره های سرشناس جریان اصولگرا ترجیح می دهد از حزب رهروانش با عنوان «حزب نزدیک به علی لاریجانی» نام برده شود نه «حزب علی لاریجانی.» این را می توان از سخنان ابراهیم نکو، دبیر کمیسیون اقتصادی مجلس متوجه شد. او دیروز در گفت وگویی با ایلنا تاکید کرد: حزب جدید با محوریت رییس مجلس بیشتر قرار است تا با مدیریت پشت پرده آقای لاریجانی باشد. نگاهی به لیست نخبگان سیاسی جریان اصولگرا نشان می دهد آنها نه تنها عضو و رهبر هیچ حزبی نیستند بلکه اگر عضویتی هم بوده در سال های گذشته تلاش کرده اند تا آن را کمرنگ نشان دهند. حجت الاسلام ناطق نوری از مجموعه جامعه روحانیت جدا شد، محسن رضایی هرگز در قالب حزبی فعالیتش را دنبال نکرد اما مدیریت جبهه ایستادگی را بدون فعالیت شناسنامه دار به عهد گرفت. محمد باقر قالیباف که در گرما گرم انتخابات هواداران سیاسی اش را جمع می کند و علی اکبر ولایتی هیچ فعالیت حزبی ندارد. سعید جلیلی پیش از انتخابات سال 88 به جبهه پایداری و آیت الله مصباح نزدیک شد و این نزدیکی به مناسبت های مختلف تجدید می شود اما او هیچگاه عضو رسمی یک جریان نبوده است. بر خلاف اصولگرایان اما اصلاح طلبان همیشه پایبندی و تقید تشکیلاتی خود را حفظ می کنند. نگاهی به نخبگان این جریان تفاوت چشمگیر نحوه فعالیت سیاسی آنان با همتایان اصولگرای شان را نشان می دهد. حجت الاسلام مهدی کروبی، سال های عضویت در جامعه روحانیت مبارز، تاسیس مجمع روحانیون مبارز و حزب اعتماد ملی را در کارنامه دارد. حجت الاسلام سیدمحمد خاتمی عضویت مداوم در مجمع روحانیون مبارز و دبیرکلی فعلی این جریان را در اختیار دارد. سیدمحمد موسوی خوئینی ها، مجید انصاری و امام جمارانی نیز سال هاست در مجمع روحانیون مبارز فعالیت می کنند. بزرگان غیر روحانی این جریان نیز بهزاد نبوی، مصطفی تاجزاده، محسن آرمین و محمد رضا خاتمی افرادی هستند که فعالیت سیاسی شان همیشه در قالب کار تشکیلاتی بوده است. حال لاریجانی می خواهد راهی که دوستان اصولگرایش پیشتر پیموده و نتیجه اش را به چشم دیده اند دوباره بپیماید. او به دنبال مدیریت پشت پرده یک حزب است و نمی خواهد یک فعال حزبی شناخته شده معرفی شود. به هر روی دبیرکل یک حزب ملاحظاتی دارد که شفافیت در تمام شاخصه ها تنها یکی از آنهاست.