روزی که قصه زندگی اش به چاپ رسید، باور نمی کرد به این زودی خود را در کنار پنجره فولاد ببیند و نگاهش به پرواز پرستوهای حرم گره بخورد.

قطره های اشک او زمانی که خود را در یک قدمی حرم یافت از چشمانش جاری شدند. دست های خسته اش را به سوی گنبد امام غریب(ع) دراز کردو در نهایت دل شکستگی سلام گفت.

سلام به تو که تنها پس از به زبان آوردن آرزوی 13 ساله ام، تنهایم نگذاشتی...

طلیعه سه شبانه روز در حرم امام رئوف(ع) وجودش را از عطر مهربانی و عشق سرشار ساخت. حالادیگر او دلتنگ نیست. حالاسرمشق او دیگر «بابا آمد» نیست. حالااو هر روز روی نخستین خط از صفحات دفترش می نویسد: السلام علیک یا غریب الغربا. و در پایان هر برگ از دفتر مشق خود، برای آنانی که مهربانی را گوشه دفتر زندگی اش مشق کرده اند، آرزوی سلامتی دارد.