زنده یاد «سید جواد بدیع زاده» (1358- 1281) که فردا سالروز درگذشت اوست، نخستین مردی بود که در سال 1329 در رادیو، اقدام به خواندن ترانه کرد، اما سبب نخستین بودن بدیع زاده آن بود که در گذشته، تنها زنان را مجاز به ترانه خوانی می دانستند و مردان را برای ردیف خوانی. اما ایشان بود که همت کرد و با ترانه های فکاهی و عامیانه ای چون «گل پونه، نعنا پونه»، «ماشین مشدی ممدلی» و «یکی یه پول خروس» که حتی بزرگانی چون ابوالحسن صبا (ویولن) و مرتضی محجوبی (پیانو) در کنارش حضور داشتند، ترانه خوانی را آغاز کرد. بدیع زاده که 27 سال ریاست کارپردازی مجلس شورای ملی را بر عهده داشت، حقیقتا شرافت و غیرت هنری بالایی داشت که این را می توان، در حفظ بایگانی موسیقی رادیو مشاهده کرد. اما یکی از آثار ماندگار بدیع زاده در کنار «ایران، کشور داریوش»، «جشن نوروزی» و «آذربایجان»، تصنیف «خزان عشق» با مطلع «شد خزان، گلشن آشنایی...» در دستگاه همایون و با شعر رهی معیری است که در سال 1317 روی صفحه، در آلمان ضبط شد. رمز ماندگاری این اثر، ایرانی بودن آن است. همین خلوص هم هست که در یاد و خاطره های چندین نسل از مردم ایران باقی مانده و بدل به بخشی از خاطره جمعی ما شده است و حتی جوانان امروز هم کم و بیش، با آن ارتباط برقرار می کنند. این اثر که آهنگ آن را هم خود ایشان ساخته بود، اثر پرمغز و نغزی است که نشان از تسلط بدیع زاده بر گوشه ها و ردیف ها دارد که آن را به یکی از اصیل ترین تصانیف موسیقی ایرانی بدل کرده است. طوری که هنوز برای خیلی ها با شنیدن آن، تداعی خاطره شده و حال خوبی پیدا می کنند. یکی از خصوصیات بدیع زاده این بود که امانتدار خوبی بود و دیگر اینکه اگر لباسی به تن داشت، دلش می خواست همه آن را داشته باشند که این همذات پنداری، از خصایص هنرمندان است. ایشان هیچگاه سخن نابجایی بر زبان نمی راند و نسبت به سایرین حرف لغو نمی زد و تا آخرین روز هم، دل در گرو موسیقی داشت.

آهنگساز و نوازنده عود