نیویورک تایمز با توجه به کاهش قیمت نفت نوشته است که «ماه عسل نفتی تمام شد.» خب این یعنی ما در این مدت و همچنین در آن مدت با نفت در ماه عسل به سر می بردیم.

الان یک سری می پرسند اگر در ماه عسل بودیم پس چرا زندگی آنقدر سخت بود؟ مساله اینجاست که ما تا آمدیم با نفت سوار ماشین شویم و بریم ماه عسل، دیدیم پدرزن و برادرزن از صندلی پشت سربرآوردند و گفتند: چرا این قدر دیر کردین؟ گفتیم: مگه شما هم میاین؟ گفتند: بله که میایم. گفتیم: ولی ما داریم میریم ماه عسل! گفتند: خب بریم. مشکل کجاست؟ گفتیم: ما می خواهیم بریم شمال. حوصله تون سر میره. گفتند: نخیرم. میریم نیویورک. ما هتل رزرو کردیم. عمه اینا و خاله اینا هم هستن. گفتیم: آخه نیویورک برای چی؟ گفتند: در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی داریم.

این جوری بود که ماه عسل ما با نفت صد و ده دلاری هم زیاد خوش نمی گذشت. بعد از ماه عسل هم که خیلی با نفت صمیمی شده بودند هی می گفتند باید نفت را بیاوریم سر سفره. دائم از بنده خدا استخراج می کردند و ما هم نمی فهمیدیم نتیجه اش چه می شود. یک روز یکی شان آمد و گفت: برادر! مسکن هست ها. بیا بهت مهرورزی کنیم. ترسیدم و رفتم عقب، گفت: مسکن مهر ساختیم به چه قشنگی، بیا برو توش. اصلا هم نگران هیچی نباش. ما پی رو کندیم، فقط آرماتوربندی و بتن ریزی و آجرچینی و تاسیساتش مونده که خودتون زحمتش رو بکشین. یا اگه عجله ندارین صبر کنین دولت بعدی زحمتش رو بکشه.

ما همان موقع بود به این نتیجه رسیدیم که اقتصاد ما هم مثل بقیه چیزهایمان در دنیا منحصر به فرد است. یک جور روحیه درویش مسلکی دارد و پول زیاد برایش خوب نیست. همین بود که دست به دعا بردیم و گفتیم: «دولت فقر خدایا به من ارزانی دار»! که الحمدلله با کاهش قیمت نفت و برگشتن از ماه عسل کابوس وار این اتفاق افتاد و الان با امید بیشتری نسبت به قبل به زندگی ادامه می دهیم. با این حال فقر و نداری لزوما روی همه تاثیر مثبت نمی گذارد. یکی هم مثل من از ناچاری مجبور می شود ستون طنز بنویسد که نتیجه اش می شود لاطائلاتی که در اینجا مطالعه فرمودید!