شاید عجیب به نظر برسد اما واقعا معتقدم ایران بیش از همیشه به یک «رفراندوم هنری» هم نیاز دارد: چنددرصد مردم موسیقی می خواهند؟ چنددرصد دوست دارند ساز را در تلویزیون ببینند؟ چنددرصد مخالف کنسرت اند؟ چنددرصد اعتقاد دارند خط قرمزها برای تولید فیلم و تئاتر و کتاب عریض و پررنگ است؟ و.... ضرورت مراجعه به آرای اقشار مختلف مردم از این روست که گویا دلواپسان محترم پس از دلواپسی برای مذاکرات هسته ای، دربست دلواپس فرهنگ و هنر کشورند! حتی مدت هاست پا را از نظریه پردازی فراتر گذاشته، وارد مرحله اجرایی و عملیاتی شده اند؛ باور نمی کنید، اخبار روزانه دلواپسانه را رصد فرمایید: از تلاش های نافرجام و بافرجام سازمان یافته برای جلوگیری از کنسرت ها گرفته تا دخالت آشکار در لغو اکران فیلم ها، تحدید فضای نشر کتاب و حملات دامنه دار رسانه ای به تئاتر و...، خلاصه اینکه اتاق فرمان دلواپسان در عرصه هنر، تمام قد ایستاده تا مبادا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی روزی را بدون بحران سپری کند. راستش از همین گفت وشنودهای میدانی هم چنین برمی آید که مردم، بنیان های این حجم دلواپسی را در وادی هنر درک نمی کنند؛ واقعا چرا رویدادی که دولت برآمده از آرای ملت مجوز می دهد و کاملاوفق قانون است، جمعی حداقلی، همه کار و زندگی خود را بر زمین می گذارند و آستین همت برای لغوش بالامی زنند؟ گاهی حتی به جد یا شوخی هنرمندان می پرسند نکند شغل حضرات، همین دلواپسی است؟! این همه در حالی است که اکثریت جامعه هنرمندان و هنردوستان بارهاوبارها از سیاست های کلی و راهبردهای کلان وزارت فرهنگ، حمایت کرده و اگر نقدی هم هست بر صبوری هایی است که در مشکلات از خود بروز می دهد؛ جالب تر اینکه این پشتیبانی ها در روزگاری است که جیب دولت برخلاف دهه ای که گذشت خالی است و انبان وزارت فرهنگ، خالی تر از همیشه....

راستش با وجود شرحی که رفت، چنین برمی آید که صدای دلواپسان محترم بیشتر شنیده می شود و دروغ چرا، گاهی قدرتشان بیشتر هم می چربد. اینجاست که مبحث «رفراندوم هنری» به ذهن خطور می کند؛ آیا می توان پیشنهاد رییس جمهور محترم در این خصوص را به موضوع و سوالی تعمیم داد که تثبیت جایگاه هنر و هنرمند و نیز امنیت خاطر جامعه هنردوست را همراه آورد؟