تمام آرزوهایمان برای رسیدن به قهرمانی آسیا چهارسال دیگر به تعویق افتاد. تلاش و ازخودگذشتگی در کنار بدشانسی و کم تجربگی همه آن چیزی بود که در طول بازی سینمایی ایران - عراق بر پرده تلویزیون از راه دور و نزدیک دیدیم. حالااز سه چهره پرسیدیم چرا باختیم و چرا به پیروزی احتیاج داشتیم؟

بازی روز گذشته، بسیار دراماتیک و تلخ بود که باخت ما را در پی داشت اما به هرحال فوتبال همین طور است و همیشه بین برد و باخت فاصله زیادی نیست.

اینکه تیم ملی ما یاد گرفته تا آخرین لحظه ها تلاش کند، درس بسیار مهمی است که تیم ما از کی روش آن را آموخته است. انتظارم از علیرضا حقیقی بیش از اینها بود. فکر می کردم بین 9 پنالتی لااقل بتواند یکی را مهار کند. البته از این باخت ناراحت نباشیم، شاید هم مردم عراق به این شادمانی بیش از ما نیاز داشتند و انگار آنها هم باید خوشحال می شدند و بیش از ما حقشان بود که موعد این خوشحالی حالاباشد.

از باخت تیم ایران در مقابل عراق متاسفم و به بازیکنان تیم ملی خسته نباشید می گویم. اینکه در بازی های قبلی جام ملت ها بردیم اتفاق خوبی بود ولی حتی در همین بازی باخت هم، بچه های تیم ملی کارشان را به خوبی انجام دادند. به هرحال فوتبال مثل زندگی است و خیلی نمی توان روی آن حساب کرد و همیشه توقع برد داشت.

بچه های ایران در آن بازی، بی نظیر عمل کردند و واقعا بازی شان فوق العاده بود. البته داوری ناعادلانه تاثیر خودش را هم گذاشت و نهایتا ما بازنده بودیم اما این چیزی از ارزش های تیم ملی ما و تلاش بچه ها کم نمی کند. بچه های ما واقعا درخشیدند و از آنها ممنونیم. آرزو داشتم صعود کنیم و در مراحل بعد، یک بار دیگر با تیم ملی استرالیا روبه رو شویم که متاسفانه نشد. در یک کلام باید بگویم بازی ایران در برابر عراق، قهرمانانه و درخشان بود.