نمونه هایش زیاد است و همه ما دور و برمان داشته ایم، زنانی که به هر دلیلی شوهرشان را از دست می دهند و در نهایت می شوند هم پدر خانواده و هم مادر آن، اسمشان برای نهادهای رسمی اما زنان سرپرست خانوار است.

بعضی ها زندگی را به دندان می گیرند و ادامه می دهند و بعضی ها خودشان را در خانه حبس می کنند و با مختصر مستمری و کمک این و آن زندگی را می چرخانند. گروه اول اسمشان می شود «شیرزن»، اتفاقا صفت مناسبی است، اما فارغ از همه فداکاری ها و سختی هایی که دیده اند، می شد که این مسیر را بهتر طی کنند. از گروه دوم هم به نیکی یاد می شود که مظلوم بوده اند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته اند.اما حقیقت این است که هیچ کدام از این زنان سرپرست خانوار نه قرار است زندگی را تا آن حد به دندان بگیرند و نه درست است که گوشه نشینی را انتخاب کنند.