با وجود آنکه چندین سال از ورود فناوری دیجیتالی به سینما می گذرد به ندرت فیلمی دیجیتالی را می توان به یاد آورد که ما را با زمان و گذر آن در سینما درگیر کرده باشد. فیلم های زمان پرداز شناخته شده همگی محصول دوران آنالوگی سینما است. سینماگران معاصر مختلفی همانند الکساندر سوخوروف روسی سعی کرده اند که به شکلی خلاقانه به بازسازی ارتباط تکنولوژی دیجیتال و زمان در سینما بپردازند. با وجود آنکه در چنین فیلم هایی زمان می گذرد، بسختی می توان گذر آن را حس کرد و تجربه درک زمانی داشت. شهرام مکری از آخرین نمونه کارگردان های نسل جوانی است که با «ماهی و گربه» وارد این گود مسابقه شده است. ماهی و گربه تجربه منحصر به فردی در سینمای ایران است که تمامی داستان آن در یک سکانس-پلان 130 دقیقه ای اتفاق می افتد. آنچه در زیر آمده گفت و گویی با مکری است.