هنوزآخرین پنالتی عراق درجام ملتها به سمت دروازه حقیقی شوت نشده بود که فضای فوتبال ایران به دو قسمت تبدیل شد. عده ای منتظر بودند پنالتی گل نشود وازخجالت کی روش دربیایند و عده ای دیگر منتظر بودند از خجالت مخالفان کی روش دربیایند.فضای فوتبال ایران سال هاست دوقطبی شده، دو قطبی زشتی که اخلاق، حرمت و فرهنگ را زیر سئوال می برد. شکست ایران مقابل عراق این دو قطبی را بیشتر و بیشتر نمایان کرد، یک عده به هر ریسمانی چنگ زدند تا کی روش را تخریب کنند و عده ای به هر دلیلی روی آوردند مخالفان کی روش را نابود کنند. نتیجه این دو قطبی هم همین فضایی می شود که در فوتبال ایران سال هاست رخنه کرده و مانع هرگونه حرکت توسعه ای آن شده است. کی روش، نه سیاه است و نه سپید، اوهم مثل هرانسان دیگری نقطه ضعفی دارد و نقطه قوتی، می توان در روز شکست نقطه ضعف او را برجسته کرد و آن انگشت روی آن نقطه ضعف گذاشت که در حد یک انسان سیاه جلوه کند. مخالفان کی روش هم همین شرایط را دارند، آنها هم حتما کارنامه ای دارند که روزهای خوش دارد و روزهای ناخوش و می توان برای عقب نشستن آنها چنان روزهای ناخوش را برجسته کرد و چنان فضای بگم بگم راه انداخت که نتوانند سرشان را بالابیاورند ولی آیا این روش برای حذف طرفین اخلاقی است؟ آیا دردی ازدردهای بی شمار این فوتبال درمان می شود؟