اگر زیست شناسی تا قبل از داروین به حیات خود به عنوان یک علم مستقل ادامه می داد، بعد از او دیگر چنین سرنوشتی نداشت. داروین با ارایه نظریات جدیدش نه تنها زیست شناسی را با یک تغییر چارچوبی (پارادایم شیفت) دچار کرد بلکه به وادی هایی وارد شد که تا پیش از او، این وادی ها در انحصار الهیات و فلسفه بوده است. اگر در ابتدا بحث های زیست شناسی تنها محدود به پرسش هایی از منشا حیات بود، امروزه زیست شناسی به همراه فلسفه در مباحث اخلاق و رفتارشناسی هم ورود پیدا کرده است. یکی از کتاب هایی که در این باب نوشته شده است، کتابی است تحت عنوان «در آمدی معاصر بر فلسفه زیست شناسی» که از مجموعه های فلسفه معاصر راتلج است.