«پسر نوجوان در وان حمام دراز می کشد: نفس حبس کرده و سرش را زیر آب می برد. خفگی کم کم عارض می شود اما وان در ذهن پسر استخری فراخ می شود بسان دریا و او رها چون ماهی در خیالش شناکنان از این سو به آن سو می رود. خفگی فشار می آورد چراکه بودن اکسیژن برای «بودن» انکارپذیر نیست، اما لذت شنای ماهی گون در آن دریای خیالی، آنقدر لذت بخش است که تحمل آغاز خفگی را ممکن کند: تحمل عدم، مرگ را برای زندگی ای آزاد. شنایی در فضایی عاری ار موانع: معلق در آسمانی از آب: رها و آزاد از بندها و تشویش ها و اضطراب ها. اما خفگی یک واقعیت است و چاره یی جز «بودن» نیست... پس پسر وان را: دریای خیالی را ترک می کند و نفس نفس زنان به دنیای واقعی می آید: جایی که اکسیژن هست، اما رهایی و آزادی ای که پسرک آرزویش را دارد، نه.»