سرت را قدری بیاور جلوتر تا باز هم آهسته‎تر بگویم، بهترین دوست انسان، انسان است نه کتاب. کتاب ها، تا آن حد که رسم دوستی و انسانیت بیاموزند، معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مرده از کلمات مرده، تو را در خود غرق کنند و فرو ببرند. تو در کوچه ها انسان خواهی شد نه در لابه لای کتاب ها. من، عشق کتابی را هم دوست نمی دارم و تسلط کتاب بر خانه را هم. من دوست ندارم که وقتی برای کاری صدایت می کنم، جواب بدهی: «همین صفحه را که تمام کنم، می آیم.» من از این جواب بیزارم و از آن کتاب که مثل صخره ای میان دو عاشق قرار می گیرد. می فهمی؟ یک عاشقانه آرام/ نادر ابراهیمی