در ایران عکس یک مختص یک روزنامه یا مجله نیست و عکس یک ها از روی جلد مجله ای روی جلد روزنامه و مجله دیگر انتقال پیدا می کنند. مثل عکس عباس کیارستمی، محمدعلی سپانلو، محمود دولت آبادی، آیدین آغداشلو و مسعود کیمیایی که به صورت هفتگی از این مجله به آن روزنامه تغییر جا می دهند.

در ایران مهم ترین رویداد برای یک روزنامه یا مجله، سالگرد تولد یا وفات افراد است. یعنی توی تحریریه همه منتظر می مانند ببینند کی آمده و کی رفته تا پرونده درست کنند.

فن کپی پیست یک فن کاربردی و انحصاری رسانه های ایران است. یعنی یک نفر کار می کند، همه کپی پیست می کنند. به نظر ما اگر 10تا روزنامه با هم جمع شوند و به جای یک لوگو، 10تا لوگو بگذارند آن بالا، همه چیز اوکی می شود.

الان همه می نشینند پای اینترنت تا ببینند فلان خبرگزاری چه گزارشی منتشر کرده. بعد می دوند و روش یک لید می نویسند و چهارتا «به گزارش این خبرگزاری» لای مطلب می آورند و تندی تیتر یکش می کنند. در مسابقات جهانی روزنامه نگاری ایرانیان دارای مدال طلای لید روی مطلب دیگران هستند.

روزنامه نگاران در ایران با روزنامه نگاری به عنوان یک مساله ناموسی برخورد می کنند. آنها حاضر نیستند کسی دیگر را روزنامه نگار به حساب بیاورند مگر اینکه آن فرد به ما استاد بگوید.

همه مشاغل و افراد حقیقی و حقوقی در ایران در کنار اسم خودشان روزنامه نگار هم می نویسند. مثل: وکیل و روزنامه نگار. پزشک و روزنامه نگار. خواننده و روزنامه نگار. بقال و روزنامه نگار. کله پز و روزنامه نگار. بادی بیلدینگ و روزنامه نگار. تزریق عضلانی و روزنامه نگار. اما روزنامه نگاران ایرانی کنار اسم خودشان نمی توانند بنویسند روزنامه نگار چون انجمن صنفی روزنامه نگاران روی هواست.