آدم های مشهور - یا حتی غیرمشهور - وقتی که در لحظه حساسی از زندگی شان قرار می گیرند، به چه فکر می کنند؟ فقط به خود آن موضوع یا چیزهای دیگر؟ اگر آدم ها می توانستند ذهن دیگران را بخوانند چه اتفاقی می افتاد و جهان به چه شکلی درمی آمد؟ اصلاجهانی باقی می ماند؟

شاپور کاکاوند، هنرمند جوانی که پیش از این دو نمایش کوچک جمع وجور و بسیار دلپذیر

(چارسو-سایه را سه سال پیش در کافه میان همین دو سالن نام برده در عنوان نمایش اجرا کرد و به مناسبت ورود، اشکان را تیر93 در یکی دیگر از سالن های کوچک تئاترشهر) و فیلم کوتاهی سزاوار همین توصیف (سوگواری، 1393) از او دیده بودم، اخیرا نمایش دیگری بر صحنه آورده