برخی از اندیشمندانی که درباره زبان و ارتباط زبانی به تامل و تفکر پرداختند، معتقدند که عبارات و واژگان زبان، معنای مطلق و واحدی ندارند، بلکه هر واژه و هر عبارت، در زمینه و بافتی که بیان یا نوشته می شود، معنا پیدا می کند. این سخن گاه با روایت های بسیار افراطی بیان می شود.

یعنی بعضی از این اندیشمندان، هیچ گونه معنای مستقلی را برای هیچ یک از واژگان و جملات زبان قبول نمی کنند. به نظر می رسد این سخن به شکل مطلق درست نباشد، چرا که ما هنگام یادگیری یک زبان بیگانه، می بینیم که بسیاری از واژگان، معنای مشخصی دارند و با یادگیری تدریجی معنی این واژگان، بر آن زبان مسلط می شویم.