می توان به علم و مباحث مرتبط با آن، ازجمله پژوهش و آموزش، با دو رویکرد حداقلی یا حداکثری نگریست. در دیدگاه حداقلی، افزایش آگاهی و کمک به رشد و تعالی انسان، هدف اصلی تولید و آموزش علم است؛ اما در دیدگاه حداکثری، علم نه تنها موجب افزایش آگاهی و معرفت انسانی شده؛ بلکه از آن برای افزایش رفاه اجتماعی و حل مشکلات زندگی انسان نیز استفاده می شود. به همین دلیل، علومی که دانستن و تسلط بر آنها در کوتاه مدت تنها باعث افزایش آگاهی و دانش انسان می شوند، «علوم پایه» و فعالیت های پژوهشی که منجر به تولید این علوم می شوند «پژوهش های بنیادی» نامیده می شوند. از طرف دیگر، علومی که به کارگیری مستقیم آنها، باعث حل مشکلات زندگی بشری یا افزایش رفاه اجتماعی می شود «علوم کاربردی» و فعالیت های پژوهشی ای که این علوم حاصل آنهاست، «پژوهش های کاربردی» نامیده می شوند.