ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار! بوی باران و بهاران را باید از خاک تفتیده و گیاه سوخته ای شنید که قد می کشد آن هنگام که روح باران در جان او می دود؛ اگر نه شوره زار را چه نسبت با بهار؟ خاک که قابل نباشد، مبارک ترین باران و بهاران در او کمترین برکت و حرکتی برنمی انگیزد. باران که در لطافت طبعش خلاف نیست، در باغ لاله روید و در شوره زار خس. بسا آدمی که فراوان بهار دید و تکان نخورد. شگفتا از آدمی که هزار سال و بیشتر، بهار را گم کرد و در فرو بستگی ها گرفتار آمد اما به رسم مشتاقی و مهجوری عمل نکرد. نو نشد تا روزگار او تازه شود. نشد تا بشود. هزار سال و بیشتر است که آن اتفاق مهم نیفتاده است. اتفاقی بزرگ باید در عالم بیفتد که معطل اتفاقی در ظرف جان ماست. بشر، این چنین هزارها سال راه آمده اما رنج، گریبان او را رها نکرده است.