پنجشنبه 13فروردین1394، به مثابه یکی از روزهای مهم در تاریخ معاصر ثبت شد؛ نه به این دلیل که توافق نامه امضاشده برای ما، لزوما بزرگ ترین پیروزی ها باشد و برای طرف مقابل شکستی بزرگ یا برعکس، به این دلیل که کشور ما توانست پس از سال ها، در عرصه بین المللی در سطح یک مذاکره کننده مهم در برابر بزرگ ترین قدرت های جهان، بنشیند، از حق خود دفاع کند و به موقعیتی دست یابد که برای رسیدن به آن نیاز به سال ها زمان و یک مذاکره چندین هفته ای نفس گیر و بی سابقه، در تاریخ مذاکرات سیاسی قرن بیستم بود: اینکه بزرگ ترین قدرت های نظامی و اقتصادی، بالاترین رده از دستگاه دیپلماتیک خود را به صورتی تقریبا شبانه روزی بسیج