«و برای هشت سال من با یک چشم به مرگ نگاه می کردم و تصاویری که روی آنها تمرکز می کردم، تصاویر واقعیت بودند.» همین طور که آسانسور دارد به قد یکی از برج های به آسمان رفته پایتخت بالامی رود، می توان به این کلمات فکر کرد و تصویر زنی جوان که سر به دیوار تکیه داده است، کارگری جوان با دست های پینه بسته و پسربچه ای بیمار از مقابل چشمانم می گذرد؛ به چشمی که به مرگ دوخته شده بود و او که تا لحظه آخر در برابرش ایستاد تا در سیزدهمین روز سال82 با او همراه شود؛ در آخرین عکسی که با نام کاوه گلستان برای همیشه جاودانه ماند. هیچ وقت آن سیزدهم فروردین را نمی توان از خاطر برد. وقتی که در آخرین روز تعطیل سال به یک