«استراحت مطلق» را باید در امتداد همان سینمای همیشگی کاهانی تفسیر کرد که در فضای فراخ تری از ابزورد و کمدی سیاه به روایت قصه خود می پردازد. روایت پلشتی و پوچی در قصه ای شهری از طبقات فرودست و آسیب پذیر که نه تنها معیشت شان که روابطشان نیز درگیر تباهی و فروپاشی اخلاقی است. اخلاق نه به معنای متعارف کلیشه ای که به معنای مجموعه کنش مندی هایی که رفتارشناسی آنها را صورت بندی می کند. صورتی از اعوجاج و لجبازی هایی که از استیصال درونی افراد در مواجهه با خود، دیگری و زیست-جهان آنها برساخته شده است. «استراحت مطلق» روایت تن دادن انسان افسرده و ناامیدی است که در دور باطل استیصال دست وپا می زند و مدام در فضای