یکی از ویژگی های تحولات سیاسی در ایران دو دهه اخیر آن است که در غیاب سنت های ریشه دار و سازمان یافته فعالیت های حزبی، نقش مفاهیم گفتمانی در جلب اقبال عمومی به برنامه های تغییر سیاسی بسیار چشمگیر است؛ مفاهیمی که حتی هنگامی که به عنوان رمز اصلی برنامه سیاسی یک کاندیدا در اوج پذیرش عمومی هستند و محملی برای تبدیل او به رییس جمهور می شوند، شدیدا گنگ، نامفهوم و تحویل پذیرند. خاصیت اصلی این مفاهیم که ترجیح می دهم آنها را فعلاساده بنامم آن است که در بزنگاه های سیاسی و به ویژه ایام انتخابات، شدیدا در بسیج آرای عمومی کارآمد عمل می کنند، چرا که می توانند در تداوم و پیوستگی با نظم مستقر سیاسی البته به شیوه