(بدان ای سالک راه خدا!) صرف مجذوب دنیا شدن (در اثر التذاذات نفسانی بیش از حد کفاف) جرم نیست، اما این دلربایی، سبب تبدیل نگرش انسان خواهد شد و نگاه الهی انسان را تغییر می دهد. بدین معنی که اگر بیش از آنچه که مورد احتیاج او است، دنیا و لذائذ دنیویه را طلب کند و به دنبال جمع کردن بیش از آن چیزی باشد که در دنیا بتواند با آن برای آخرتش کار کند و از آنها لذت ببرد، کم کم دلش مجذوب دنیا شده و دنیا برایش هدف می شود. وسیله تبدیل به هدف می گردد و این خطرناک است.

اثر سوء دیگر این است که زیاده طلبی فطری انسان منحرف می شود. چرا که انسان، از نظر فطرت اولیه اش «زیاده طلب» است، و هیچ گاه سیر نمی شود. این امر فطری هم خصلت بسیار خوبی است و نسبت به توسعه هستی و کمالات انسان نقش اساسی دارد. اما اگر انسان بیش از حد کفاف خود، به سراغ ابزار و التذاذات دنیوی برود، در واقع زیاده طلبی فطری خود را در یک کانال انحرافی کشانده و از مسیر اصلی خود خارج ساخته است و به سمت سقوط سیر می کند. حال آنکه زیاده طلبی برای صعود است نه سقوط. با این کار انسان زمینه صعود خود را تبدیل به سقوط خواهد کرد و از بالابه پایین سرازیر خواهد شد.(1)