مطبوعات امروز تیتر ندارند، اندوه دارند. استاد «حسین قندی» با آن قامت خدنگ وظاهر همیشه آراسته وآن خنده همیشگی، مرد شیک پوش مطبوعات هم رفت: چه تاسف برانگیزوغم انگیز. بیماری او، نشنیدن او و نخواندن او دردی تلخ برای همه ما بود. استاد ما پس از دوره ای که با بیماری تلخ «فراموشی» دست و پنجه نرم کرد، رفت و اهالی مطبوعات را تنها گذاشت. او سال ها فقط می نوشت، می نوشت و می نوشت، چه در تحریریه برای مخاطب، چه در کلاس درس و دانشگاه برای روزنامه نگار آینده. استاد قندی همچون بزرگان دیگری که امروز در میان ما نیستند و چه همانند آنانی که وجودشان کیمیاست ونفس هایشان دلگرمی تحریریه هاست، مردی بود که در تربیت روزنامه