چرخش منطقه ای دو کشور همسایه، ترکیه و پاکستان به سوی ایران به جای عربستان در هفته گذشته بسیار مهم است و می تواند پیامدهای مثبتی در آینده داشته باشد. این چرخش بیش از آنکه ناشی از عوامل بیرونی باشد به حرکت های بجای سیاست خارجی ایران متکی است. پس از توافق هسته ای در هفته های اخیر، ایران رفته رفته اهمیت بیشتری هم در منطقه و هم در معادلات بین المللی پیدا می کند. با بازگشت جایگاه واقعی ایران در بازار نفت پس از لغو تحریم ها، این نقش بیشتر هم خواهد شد. این همه، محصول حرفه ای و واقع گراشدن سیاست خارجی است. این روند، یک رویکرد به سیاست خارجی است، رویکرد دیگر این است که در ازای هزینه های بسیار، غیرمسئولانه وارد ماجراجویی های غیرراهبردی شویم. روشن است که نتیجه این دو تا چه اندازه در عمق استراتژیک متفاوتند. حالاهمین رویکرد در سیاست داخلی هم می تواند دیده شود. دیدگاه مسئولانه مبتنی بر کاهش شکاف دولت-ملت، افزایش کارآمدی ماشین اجرایی و در نتیجه بالارفتن استاندارد سطح زندگی عمومی، کفایت بیمه ها، کاهش سطح فساد اداری، گسترش بخش خصوصی، ثبات اقتصادی و امنیت سرمایه گذاری، پاسخگوبودن ارکان مدیریت کشور و تداول آن، جامعه مدنی گسترده و موثر و انتخابات آزاد و رقابتی است. در مقابل، رویکرد غیرمسئولانه می تواند با هر ادعایی، نتیجه های عکس اینها را داشته باشد. بدون تردید اعمال و پیشبرد دیدگاه نخست بسیار دشوار و ظریف و نیازمند مهارت های حرفه ای است، در حالی که دیدگاه دوم می تواند در هر سطحی از ناکارآمدی اعمال شود. تندروی گرایشی است که مرتبا در هر سطحی دولت را به ماجراجویی های غیرمسئولانه و پرهزینه فرا می خواند. تندروی عرصه بستن چشم، بی توجهی به دیگران و محیط اطراف و شرایط و نتیجه عمل است. تندرو، نزدیک بین و کم تحمل و زیاده خواه است. هر اندازه جامعه ما نسبت به آفت تندروی آگاه تر باشد احتمال اینکه کار برای تندروها دشوارتر باشد، بیشتر است و هر قدر جامعه از تندروی به نفع عقلانیت و دوراندیشی فاصله بگیرد، رستگارتر است. برای ارزیابی حرکت ها به جای نگاه به حاشیه ها باید به روندها و جهت سیاست ها توجه کنیم. این ما را به قضاوت بهتری می رساند.