در بین بوکسورها کدام یک از آنها روی رینگ رقص پای خوبی دارد، چرخش های درست انجام می دهد و مشت پرقدرت می زند؟ بموقع از حریف فاصله می گیرد و سروقت نزدیکش می شود؟

برای دانستن و داشتن این ویژگی ها و چنین موقعیت هایی چه باید کرد تا بوکس ایران جای خالی علی مظاهری، جاسم دلاوری و سال های بعد احسان روزبهانی را کمتر حس کند؟ بوکس با مدیریت 26 ساله زمان زیادی برای تکرار نسل های پرتوان و خوش بدن داشت، اما آنچه امروز شاهدش هستیم تکرار برنامه های روز از نو است که با وجود تغییرات در بخش های میانی فدراسیون انجام می شود.

بسیاری معتقدند در حال و هوای متفاوت بوکس، توجه به نوجوانان و جوانان بیشتر شده اما واقعیت این است بوکس مانند خیلی از رشته های ورزشی دیربازده است و برای قهرمان آسیا و جهانش باید 8 تا 10 سال با کارهای مستمر و تمرینات سنگین حوصله کرد. در شرایط کنونی این ورزش ستاره ای از جنوب به نام سیاوش امیدی در سایه سجاد محرابی قرار دارد، از طرفی پدیده ای دیگر از قزوین معرفی شده است به نام مرتضی پورمقدم با 18 سال سن. بوکس برای استعدادهای موجود و بوکسورهایی که از داخل رینگ های نوجوانان و جوانان سر بیرون می آورند، برنامه می خواهد.

با شرایط کنونی انتخاب جانشینان برخی ستاره ها کار سختی است زیرا بین آنها و فعالیت های پیگیر جوانان وقفه افتاده است و برای جبران فرصت های از دست رفته قبلی باید تاوان سختی داد.