آقای قندی را باید به عنوان کسی که در روزنامه نگاری ما بخصوص در سبک روزنامه نگاری خبری نقش موثر بسیاری داشت، قلمداد کنیم. اولین نقش ایشان این بود که به تعبیر یکی از دوستان مثل سعدی روزنامه نگاری، در مورد ادبیات خبر فوق العاده حساس بود.

ما می دانیم که خبر اساسا با وجهه ادبی و نگارشی سر و کار دارد و این یکی از جنبه هایی است که فرم را در روزنامه نگاری شکل می دهد. ایشان هم در این زمینه بسیار حساس بود و بنابر تجاربش روی واژه ها تاکید داشت که به عنوان غلط مصطلح در خبر نباشد. آنها را ویرایش و اصلاح می کرد و روی نکات ظریف دقت داشت. وقتی خبر از زیر دست وی بیرون می آمد، از لحاظ محتوایی و فکت های خبری و ادبیات و نگارش، همه وجوه مثبت را دربر می گرفت. اگر ببینید افرادی هم که زیر دست ایشان تربیت شدند با همان دقت و حساسیت در فرم های خبر و گزارش های خبری حساسیت دارند و همان طور تربیت شده و فعالیت می کنند.

وجهه دیگر آقای قندی تیترنویسی ایشان بود. آقای قندی را با تیترهایش می شناختند و این ویژگی بسیار مهمی است که یک روزنامه نگار به سطحی برسد که با تیترها او را بشناسند.

نکته بعدی، پیوندی است که ایشان بین آموزش و پژوهش برقرار کرد. به عبارتی ایشان پویشی را در عرصه پژوهشی شروع کرد و روی عناوینی انگشت گذاشت که تا پیش از آن نبود. مثلاکتاب «روزنامه نگاری تخصصی» کتابی بود که آقای قندی کارهای عملی دانشجویانش را که نمره قبولی گرفته بودند، قید کرده بود. ایشان همان عناوینی را که در کارهای پژوهشی انجام داده بود، در عرصه آموزشی هم تدریس می کرد. این نشان می دهد ایشان فهم درست و دقیقی از روزنامه نگاری داشته است. همان طور که می دانیم روزنامه نگاری یک کار علمی و عملی است و این زمانی ارزش می یابد که درمی یابیم آقای قندی در این عرصه از کار پژوهشی به عرصه آموزشی آمده است. باز خود آن پژوهش هم در روزنامه نگاری حاصل تجارب میدانی ایشان است. کسی که دبیری و سردبیری و معاون خبری کرده، طبیعی است که تجربیاتش می تواند به عرصه های پژوهشی و متون آموزشی بیاید. اینها اهمیت کارهایی است که در بررسی کارنامه آقای قندی می توانیم به آن اشاره کنیم.