یک اقتصاددان می گوید سیاست های تعدیل در دولت سازندگی و بعد از آن، موجب از دست رفتن سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی شد.

حسین راغفر استاد دانشگاه الزهرا در نشست «جهانی شدن، توسعه یا استثمار» به تحولات اقتصاد ایران در دهه 70 پرداخت و گفت: بعد از این دوره شاهد تغییرات اساسی در نگاه به ارزش های انقلابی (ساده زیستی، مشارکت مردم و توجه به گروه های مردمی) هستیم. این تغییر جهت از عدالت اجتماعی به حفظ یا امنیت سرمایه رخ می دهد. ما در دهه 1360 همچنین شاهد افزایش چشمگیر جمعیت هستیم. این بیش زایی که در دهه 60 صورت می گیرد، تاثیرش را در دهه های بعد نشان می دهد. دهه 1370 شاهد تغییر جدی در سیاستگذاری های عمومی و نقش دولت هستیم.سیاست های تعدیل ساختاری اصلی ترین جهت گیری اقتصادی دولت می شود. واگذاری مسئولیت های اجتماعی به بخش خصوصی نمونه ای از این قضیه است. عوارض اجتماعی این تصمیمات و فرسوده شدن ارزش هایی که در دهه اول انقلاب (مثل ارزش های انقلاب و جنگ) شکل گرفته بود. در دهه 1360 سرمایه بزرگ اجتماعی شکل می گیرد که در دهه 1370 دور ریخته می شود. در این دهه سرمایه اجتماعی مستهلک می شود علت آن تشویق به دسترسی به سرمایه و قدرت و ثروت برای همه است.

وی می افزاید: در دهه 1370 استقراض از بانک جهانی و صندوق بین المللی پول صورت می گیرد و منابع بزرگی وارد کشور می شود. در این دهه به اسم خصوصی و کوچک کردن دولت، عملااختصاصی سازی صورت می گیرد و منابع بخش عمومی به ثمن بخس به دوستان و آشنایان و رفقا در قدرت توزیع می شود. اینها از دلایل اصلی رشد نابرابری در کشور و فرسوده تر شدن شدید سرمایه اجتماعی می انجامد. در این دهه اعتماد مردم به سیاست های بخش عمومی به شدت مستهلک می شود.

راغفر معتقد است: از اوایل دهه 1370 ما با آسیب های اجتماعی جدی مواجه هستیم که تاکنون ادامه دارد، وی گفت: با وجود تغییر و تحولاتی که در دولت های مختلف بعد ازجنگ صورت گرفته سیاست های تعدیل ساختاری همچنان در دستور کار دولت ها بوده است. این سیاست در دولت سازندگی دولت اصلاحات و دولت نهم و دهم و دولت تدبیر و امید دیده می شود و در همه این دولت ها صرف نظر از اینکه تفاوت های فاحشی که داشته اند، این سیاست ها وجود داشته است.