سر چهارراه اتومبیل را نگه داشت و دست از فرمان کشید. درد در مهره های کمرش پیچیده بود که تا جناق سینه اش تیر می کشید. نفسش داشت بند می آمد. چشم هایش از حدقه بیرون زده بود و عرق سردی روی شقیقه هایش می جوشید. برف صبورانه می بارید و کف خیابان را می پوشاند. اتومبیل ها از راه می رسیدند و رانندگان با عصبانیت در پشت سرش توقف می کردند و بوق زنان سر از شیشه بیرون می آوردند و فریاد می زدند:

- راه بیفت خانم.

اما توان رفتن نداشت. صورتش به رنگ موم درآمده بود و خیس عرق می شد. قلبش تپش تندی داشت و به آهوی درمانده در دام می مانست. از پشت شیشه بخارآلود نگاهی به اطرافش کرد و زیر لب نالید: خدایا یکی به دادم برسد. چراغ راهنما بار دیگر سبز شده بود و اتومبیل ها از راه می رسیدند و رانندگان در پشت سرش بوق می زدند: