وقتی فیلمی در ایران ساخته می شود، به نمایش درمی آید، قضاوت می شود، نخستین جمله ای که تماشاگران [چه منتقد، چه عشق فیلم، چه مخاطب عام] می گویند مربوط به کدام بخش است؟ گزینه یک: کارگردانی؛ گزینه دو: بازیگری؛ گزینه سه: فیلمبرداری؛ گزینه چهار: فیلمنامه.

همه ما می دانیم که بعد از دیدن فیلم، اول از همه یقه فیلمنامه نویس را می گیرند که با فیلمنامه بدش فیلم را خراب کرده یا با فیلمنامه خوبش، هم به کارگردان خدمت کرده هم به بازیگران هم به فیلمبردار [اینکه چرا در این گزینه ها، کسی سراغ صدابردار نمی رود که از سر اتفاق، در بالابردن کیفیت فیلم بسیار موثر است کم لطفی ما ایرانی هاست!] اما همین فیلمنامه نویس، در درجه بندی دستمزد و عایدی فیلم، آخر از همه است و هر کسی هم که می رسد مثل آن آژان فیلم «پرده آخر» واروژ کریم مسیحی، یک پس گردنی حواله گردن فیلمنامه نویس می کند که«ببینید در هالیوود، فیلمنامه نویس ها چه می کنند!» خب در هالیوود، یک فیلمنامه نویس خوب، گاهی فقط سه، چهار میلیون دلار از برد پیت کمتر می گیرد! اینجا فکر می کنید فاصله دستمزد فیلمنامه نویس با گلزار چقدر است؟! بنا به گفته رضا مقصودی (رئیس کانون فیلمنامه نویسان)، فیلمنامه نویس در این کشور از خدمات بیمه ای محروم است و بنا به گفته حجت الله ایوبی(رئیس سازمان سینمایی):«فیلمنامه نویسان جزو اصنافی هستند که خواسته های شان بسیار محدود و نجیبانه و قابل تحقق است. اعتراف می کنم هنوز نتوانستیم آن گونه که شایسته است، اقدامی جدی برای فیلمنامه نویسان انجام دهیم.»خدا اموات ات را بیامرزد آقای ایوبی، که لااقل به زبان آوردی! البته او خیلی هم استقبال کرده از انتقادهای منتشر شده، در این چند ماهه اخیر: «با خیال راحت علیه ما مقاله بنویسید؛ من هرگز مخالف این نیستم که شما درباره ما مقالات انتقادی بنویسید. این مقالات حتما توجه ها را جلب و کمک خواهد کرد که از روزمرگی ها بیرون بیاییم.» من که از الان با خیال راحت مقاله می نویسم قبلش که واقعا، شب خوابم نمی برد!