به فاصله چند ماه بعد از فتح ریاض صبح یک روز وقتی دروازه قصر حاکم گشوده شد و سوارانی با چفیه های عربی در دو ستون از قصر بیرون آمدند. مردم امیر جدید، عبدالعزیز را که دیدند با چهره ای شادمان در حالی که در حصار یاران وفادارش بود، بر اسبی بلند و سینه فراخ از میان دو ستون لشکر می گذشت. در کنار فرمانروای تازه ریاض، شیخ عبدالله ابن عبداللطیف سوار بر شتری سرخ موی پیش می آمد، صورت فربهش جدی و مرموز بود و در آن هیچ چیز خوانده نمی شد. سپیدی دستارش با محاسن سفید انبوهش هماهنگی خاصی داشت. او قاضی شهر بود. شاید اگر عمر کسی به گذشته دور که محمدبن عبدالوهاب به درعیه آمده بود و پسر سعود به او پناه داد قد می داد،