همه کسانی که فیلم های رخشان بنی اعتماد را دیده اند تصدیق می کنند که صاحب این آثار فیلمسازی است که دغدغه جامعه اش را دارد. نگاهش همواره سوی آدم هایی بوده که آنقدر حضورشان در کنار و اطراف ما عادی شده که آنها را نمی بینیم، دردشان را نمی فهمیم و بدتر از همه حتی سلامشان را علیک نمی گوییم. هنر او بویژه در فیلم آخرش «قصه ها» که در سال 90 ساخته و حالااکران شده، این است که چراغ در دست گرفته و به گوشه های شهرمان رفته و نوری به نقاط تاریک انداخته است. اما در این تاریکی ها فقط سیاهی و تلخی نیست که نشانمان می دهد؛ عشق، امید به زندگی، مادری ها و دوست داشتن ها هم به وضوح دیده می شوند. چه بد سلیقه اند کسانی