روزی که خبر کشف پیکر 175 غواص شهید را شنیدم، عکسی از عملیات کربلای4 را در شبکه اجتماعی اینستاگرام به اشتراک گذاشتم و به سرعت تعداد دوستداران این عکس به بیش از دو هزار نفر رسید. این اتفاق درست هم زمان با سوم خرداد در روز آزادسازی خرمشهر به نظر من یک پیام بسیار مهم دارد؛ وقتی پای بچه های جنگ وسط می آید، احساسات تمام ایرانی های وطن دوست غلیان می کند. میهن پرستان واقعی با هر گرایشی، چه راست باشند، چه چپ، چه موافق باشند، چه منتقد، یک حس مشترک را درباره دفاع مقدس دارند و آن هم غرور و افتخاری است که بچه های ایران برای ملت به ارمغان آوردند. شنیدن خبر دست بسته زنده به گور شدن فرزندان ایران هم ازجمله خبرهایی بود که این حس و تفکر مشترک را در همه ایجاد کرد که اگر آنها نبودند، ما هم امروز نبودیم، اما درعین حال برای همه یک احساس تاسف و تاثر هم به همراه داشت. خود من با خودم گفتم: ما از کجا به کجا رسیدیم؟ آن همه ایثار و مقاومت کجا و ما کجا؟ چرا امروز آن ایثارها و راستی ها کم شده است. به نظر من آنچه بیشتر از هر چیزی باعث تاسف همه است این است که اتفاقات امروز چقدر به صداقت و ایثار آن جوانمردان شبیه است.