دوربین عکاسی، چشمان من در سال های جنگ بود به جای اسلحه. لابه لای خاکریزها و سنگرها، چشم هایم با درک انسان های درگیر جنگ، وجود آنها را جست وجو می کرد که خودجوش و با احساس و وفادار، چشم های دوربین من را به دنبال خود می کشیدند. دوربین من به یاد داشت که توفان آتش گلوله های عراقی ها چطور جان های مقاومت آنها را درو می کرد و من باید با چشم هایم، پس از نگاه کردن به آن نفس های با فطرت پر باور، برای این تصاویر، قابی از عمق وجودم می بستم در حالی که در خیابان ها و کوچه های غبار گرفته شهر حتی زیر درختان اکالیپتوس جرات نفس تازه برای چیدن لحظه ها پیدا نمی کردم. در آن روزها هرچه در عمق جست وجوهایم به لحظه ها