هدف من ارایه چشم اندازی از «آینده فرهنگ ایرانی» و «آینده ایران فرهنگی» است. من این دو مقوله را متمایز اما مرتبط با هم می دانم. همچنین می خواهم نشان دهم آینده فرهنگ ایرانی و آینده ایران فرهنگی را می توان براساس نوعی تعامل یا «بازی درونی» بین سه فرهنگ، شامل «فرهنگ رسوب یافته»، «فرهنگ رسمی» و «فرهنگ در حال ظهور» تشریح و تحلیل کرد. هر «تحلیل فرهنگی» واقع بینانه و جامع، لاجرم عناصر زمانی گذشته، حال و آینده را در خود دارد: زیرا هر فرهنگی «برساخت های اجتماعی» متشکل از این عناصر زمانی سه گانه است. فرهنگ به نحو تناقض نمایی پویا و ایستاست یعنی همواره هم حامل «ارزش ها»یی است که موجب تداوم تاریخی و پیوستگی