در تمام روزهای فعالیتم به گفتن یک جمله عادت کرده بودم؛ این جمله از امیرالمومنین علی(ع) که می فرمایند: «حق را بگو حتی اگر به ضررت باشد». اما چرا این جمله تا این حد برای من کاربرد داشت. پس از انتخابات هفتمین دوره ریاست جمهوری، در جامعه، فرصت ها و موقعیت های گوناگونی برای اصلاح و تغییر در جهت مطالبات مردم و ظرفیت های قانونی ایجاد شد، اما از سوی دیگر آنچه مشاهده می شد، شکل گیری مقاومت هایی در برابر حرکت تند و پرشتاب پاسخ گویی به نیازهای جامعه بود. مقاومت در مقابل طرح تقاضاهایی که ظرفیت های قانونی آن وجود داشت، از ویژگی های یک جامعه درحال گذار است و متاسفانه در آن زمان به فاصله فزاینده ای که بین نیازها و تقاضاهای جامعه از یک سو و موانع و مقاومت ها از سوی دیگر ایجاد شده بود، کم توجهی شد. آنچه در جریان بررسی لوایحی مثل پیوستن به کنوانسیون محو تمامی اشکال تبعیض علیه زنان، افزایش اختیارات رئیس جمهور و... صورت گرفت، در نتیجه همین تضاد بین مطالبات و موانع بود. به همین دلیل من شخصا جمله امیرالمومنین(ع) را راهنمای خودم می دانستم تا آنچه را حق است، پیگیری کنم. طبیعتا برای تامین حق در برابر محدودیت هایی قرار می گرفتم که موانعی در رسیدگی به مطالبات مردم محسوب می شد. با وجوداین به عنوان یک معلم علوم سیاسی که تجربه های کشورهای متفاوت را مطالعه کرده ام، به این باور رسیده بودم که روند تغییر، همیشه روندی زمان بر است که نیاز به صبوری و پشتکار دارد. در تمام سخنرانی ها و نشست هایی که در آن دوره شرکت می کردم، بر ضرورت پایداری و صبوری و توجه به ظرفیت های تغییر تاکید می کردم ولی متاسفانه آن زمان گوش شنوا برای این نظر کم شده بود. همین هم موجب شد به دلیل افزایش فاصله ها و مقاومت ها جریان تمرکزگرا بتواند برای چندین سال روی کار بیاید و دیدگاه های خود را تثبیت کند. امروز اما پس از گذشت نزدیک به یک دهه، مردمی که هزینه های بی توجهی به حرکت تند تغییرات را پرداختند، به این نتیجه رسیده اند که باید برای تغییر صبور بود و نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 تاییدی بر این مدعاست.