تحقیقا رهبران اصلی انقلاب اسلامی و در راس آنها حضرت امام خمینی(ره) نگاه ویژه ای به دانشگاه و دانشجویان داشتند. این مساله از آنجا ناشی می شد که دانشجویان به عنوان قشر روشنفکر جامعه به درستی نشان داده بودند که روند سلطه پذیری کشورشان را نپذیرفته اند و مقابل استکبار خارجی و استبداد داخلی می ایستند، از سویی دیگر نیز امام روح الله آگاه بودند که این دانشجویان و جامعه دانشگاهی هستند که آینده کشور به دست آنها ساخته خواهد شد. به همین خاطر امام خمینی(ره) دانشگاه را مبدا تحولات کشور می دانستند.

انقلاب اسلامی دانشجویان را پیشرو جامعه می دانست و می خواست و از همین رو آنان را موذن جامعه می خواند. این توجه ویژه امام(ره) نیز از آنجایی ناشی می شد که امام (ره) برای ایران استقلال طلب می کرد و در منظومه فکری ایشان ایران به استقلال نمی رسید مگر اینکه دانشگاه از شرق و غرب رو برگردانده و بدون اتکا به این قدرت ها خود به رفع و حل مشکلات و تربیت نسل آینده بپردازد.

به همین خاطر است که ایشان می فرمایند: «دانشگاه است که امور کشور را اداره می کند و دانشگاه است که نسل های آینده و حاضر را تربیت می کند و اگر چنانچه دانشگاه در اختیار چپاولگرهای شرق و غرب باشد، کشور در اختیار آنهاست.» در واقع امام(ره) دانشگاه مستقل و متکی به معارف اسلامی را عامل استقلال کشور دانسته و معتقدند اگر دانشگاه اصلاح شود جامعه نیز اصلاح می شود. تاکید ایشان بر این مساله و تاثیر مستقیم دانشگاه بر جامعه حکایت از این مساله دارد که دانشگاه مربی جامعه و محلی برای رفع مشکلات جامعه است. اما همین دانشگاه موثر در روند انقلاب در سال های اخیر نه تنها از جامعه پیشی نگرفته و گره از مشکلات مردم نگشوده بلکه خود از جامعه عقب مانده و ارتباطش را با توده مردم از دست داده است.

این خمودگی و رکود دانشگاه از سویی نتیجه محصور کردن دانشجو میان دروس تئوری و از سوی دیگر نتیجه ورود نسلی به دانشگاه است که به دانشگاه آمده است تا فقط به دانشگاه آمده باشد؛ نسلی که صرفا برای کسب مدرک و نه چیزی دیگر به دانشگاه آمده است.