ساعت از 11 شب گذشته، قرار است بروم تا داروخانه و در خلوتی خیابان به خانه برگردم. اما خلوتی خیابان رویایی بیش نیست، یک رویای دور از دسترس. کمی پایین تر از داروخانه، پیش از آنکه دوربرگردان خودنمایی کند، ترافیک شروع می شود. وسط خیابان در حال تعمیر آسفالت خیابان هستند و من به شانس بد خودم لعنت می فرستم. چند ثانیه می گذرد، صدای بوق ماشین ها بلند می شود. با همان ریتم آشنای همیشگی که توی عروس کشان یا بعد از انتخابات یا بعد از مسابقه های فوتبال می شنویم و من ذهنم به سمت عروسی می رود، مگر آدم ها در ماه رمضان عروسی می گیرند؟ باید چند ماشین از روی دست لودری که خیابان را بند آورده رد شوند و پرچم های ایران