قرار گیری ایران در ناحیه خشک و نیمه خشک بیابانی، تغییرات اقلیمی، رشد و توسعه بی رویه شهر ها و افزایش جمعیت، کاهش بارندگی، افت سطح آب های زیر زمینی، افزایش سطح بهداشت، مکانیزه نبودن سیستم های آبیاری و هدررفت آب در بخش کشاورزی و شبکه های توزیع آب، افزایش مصرف آب در بخش های مختلف جامعه همه از مواردی است که لزوم توجه بیش از گذشته به حفظ منابع آبی برای جلوگیری از مواجه شدن با یک بحران آبی خطرناک را به همه افراد جامعه اعم از مسئولان و مردم گوشزد می کند.

در این خصوص مهمترین اقدامی که می تواند در عبور از بحران های آبی موثر باشد مدیریت تقاضای آب است. تعاریف متفاوتی برای مدیریت تقاضای آب مطرح می شود که همگی دارای یک مفهوم ولی در اشکال مختلف است. مطابق یک تعریف جامع مدیریت تقاضای آب عبارتست از انطباق و پیاده سازی یک استراتژی(شامل سیاست ها و طرح های مشخص) توسط یک نهاد(موسسه) آب به منظور تاثیرگذاری بر میزان تقاضا و مصرف و دستیابی به اهداف بهره وری اقتصادی، توسعه اجتماعی، امنیت ملی، عدالت اجتماعی، حفاظت از محیط زیست و توسعه پایدار منابع آب و خدمات آبرسانی است.

در تعریفی دیگر مدیریت تقاضای آب به کلیه اقداماتی گفته می شود که باعث به تعویق افتادن سرمایه گذاری در زمینه ساخت منابع جدید آبی خواهد شد. در حقیقت تمام این تعاریف بر حفظ و نگهداری منابع آب موجود و جلوگیری از هدررفت آب با رویکرد توسعه پایدار تاکید دارد. لزوم تغییر نگرش مدیران و مسئولان بخش آب از مدیریت تامین به مدیریت تقاضا، وضع قوانین منطبق با مدیریت تقاضای آب در همه سطوح شامل بخش کشاورزی، صنعت، شهرسازی و شرب و اجرای فعالیت های منطبق بر مدیریت تقاضای آب با همکاری مردم و مسئولان باعث خواهد شد که کم آبی ناشی از عوامل ذکر شده را بتوان به صورت علمی و صحیح در سطح جامعه مدیریت و از مواجه شدن با بحران های آب جلوگیری کرد.