گاهی سکوت سرشار از ناگفته ها نیست وکار به جایی می رسد که سکوت نشانه بلاهت است. گاهی جواب های فقط هوی است. چند سالی است که دارم تمرین می کنم صبور باشم و از تندی و تلخی زبان و قلمم بکاهم بلکه در این تتمه عمر کسی را نرنجانم. اما گاهی نمی شود. آنچه شنبه شب ششم تیر ماه در تالار نمایش حافظ تهران اتفاق افتاد، از جمله اتفاق هایی است که نمی شود درباره اش سکوت کرد. خیلی با خودم کلنجار رفتم تا متقاعد شوم که این بار هم در قبال توهین و تحقیری که آن شب نثار بنده و سایر تماشاگران شد، ساکت بمانم اما نشد. دعوت شده بودیم به تماشای نمایش فهرست، به کارگردانی رضا ثروتی. یک سال و اندی پیش نمایش «ویستک» او را در همین