دولت یازدهم 22 ماه است که سیاست های خود را بر محور موضوعاتی که آنها را نیازهای فوری کشور تشخیص داده، تنظیم کرده است. تشخیصی که الزاما نمی تواند تمام ابعاد آن درست و صحیح باشد. در اینکه کشور در تابستان سال 92 بیش از هر چیز نیازمند خروج از وضعیتی بود که باید با تمرکز جدی بر حوزه سیاست خارجی و اقتصاد امکان پذیر باشد، شکی نیست. دولت در همین مدت در این دو حوزه دستاوردهای قابل قبولی هم داشته است. اما قسمت مغفول مانده ماجرا توجه به مسائلی است که در حکم پاسبان و نگهبان این دستاوردها عمل می کنند. درباره کم توجهی دولت به حوزه های سیاست داخلی، اجتماعی و فرهنگی تاکنون بحث ها و مسائل زیادی مطرح شده است.