سوءظن به معنای بدگمانی نسبت به امری است که مبنای عقلانی و منطقی ندارد زیرا بنای عقلادر این است که اعمال و رفتار خود را بر پایه علم و قطع و یقین قرار می دهند. به این معنا که انسان عاقل و متعارف صرفا پس از دستیابی به علم و یقین اقدام به امری می کند.

در مقابل علم و یقین مراتب دیگری قرار دارند که عبارتند از وهم، شک و ظن که هیچ یک از اینها نمی بایست اساس تصمیم گیری در انسان عاقل و منطقی را فراهم کند، از لحاظ آموزه های دینی نیز در قرآن کریم و گفتار معصومین(ع) توصیه شده که در روابط اجتماعی و خانوادگی اساس تصمیم گیری صرفا علم و یقین بوده و شک و تردید و وهم و ظن نمی تواند پایه و اساس تعامل اجتماعی و روابط خانوادگی باشد.